De wilde schilders, de Franse fauvisten, gingen losjes om met de werkelijke kleur van hun onderwerp.
Ze brachten hun kleuren zo vanuit de tube op het doek. Aan kleuren mengen deden ze niet. Hun bomen zijn net zo makkelijk geel als rood of blauw. Details zijn niet belangrijk.
Modjesko (De sopraanzangeres) van Kees van Dongen lijkt daarom misschien wat vlak, maar qua kleur spettert ze toch echt van het doek af. Een gele huid en blauw haar. Mij overtuigt ze. In mijn hoofd hoor ik haar galmen.
Geen idee of deze zangeres echt bestaan heeft, of dat Van Dongen haar vanuit zijn hoofd of hart heeft geschilderd. Onder de de naam Modjesko kan ik in ieder geval niet vinden. Misschien is het een pseudoniem? Ik weet het eigenlijk niet.
Ze doet me een beetje denken aan Bianca Castafiore, de sopraan die opdook in de verhalen van Kuifje. Misschien heb ik haar daarom wel zo lief, want die strips heb ik echt verslonden. Mooie jeugdherinneringen.
In 2011 organiseerde Museum Boijmans van Beuningen de tentoonstelling De grote ogen van Kees van Dongen. Zij maakten er een interessant filmpje bij, dat je hier vindt (het beeld bibbert een beetje in het begin, maar dat gaat snel over).