Jan Steen, ‘Het vrolijke huisgezin’ (1668). Rijksmuseum Amsterdam, via Wikimedia Commons.
Ik vind het zelf een van de leukste manieren om eens anders naar een schilderij te kijken: in de huid van een personage kruipen.
Kijk bijvoorbeeld eens naar ‘Het vrolijke huisgezin’ van Jan Steen. Ik ben nieuwsgierig naar de doedelzakspeler.
Wat ziet hij allemaal? Het is een beetje een bende daar hè? Van jong tot oud, alles lijkt plezier te hebben. Er wordt gedronken en gerookt, zelfs de kleintjes doen mee. Op tafel ligt een ham, ik zie ook kaas denk ik. Er ligt van alles op de grond. Zo kan ik nog wel even doorgaan, er is zo veel te zien.
Wat hoort hij? Zijn eigen spel, (klinkt het mooi met de fluit?) het rumoer, het gelach. Wie heeft het hoogste woord? Blaft de hond? Wat kan hij nog meer horen, denk je?
Wat ruikt ‘ie? Het haardvuur? Heeft de baby een poepbroek? Geen idee. Maar ’t zou kunnen hé?
Wat proeft hij? Hij heeft vast al wel wat drank op, misschien heeft hij er de nasmaak nog van in zijn mond. Hoe proeft het rietje van een doedelzak eigenlijk?
Als laatste bedenk ik nog wat ‘ie voelt. Het raam staat open, heeft hij het koud misschien? Nou, als ik de rest van het gezelschap zie, valt dat wel mee toch?
Over voelen gesproken, welke emotie gaat er in hem om? Ik denk dat hij wel goede zin heeft. Hoewel, hij kijkt een beetje boos. Of is dat de concentratie die het spelen vraagt?
Zo leuk om ook samen met anderen een schilderij op deze manier te bekijken. Heb jij het wel eens gedaan? Of ga je het eens uitproberen? Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.