Door Ricky Fox

Ik was altijd van de grote verhalen en de grote gedachten. Kunst moest vernieuwen en kunst moest verbazen. Kunst moest me aan het twijfelen brengen en kunst moest me op een ander spoor zetten. Grootse kunst, spannende kunst, meeslepende kunst.

Tot twee jaar geleden. Ik weet het nog precies. Ik gaf een rondleiding in het Centraal Museum. Op een donderdagavond aan een groep vluchtelingen. We liepen door het museum en ik keek rond. Wat zou ik deze bezoekers allemaal laten zien? Rietveld, Appel, Dumas en de Caravaggisten.

We staan met zijn allen voor een kunstwerk. Ineens hoor ik een zucht achter me. Ik draai me om en zie haar staan. Het Syrische meisje uit mijn groep. Ze is naar de andere kant van de zaal gelopen. Ze kijkt naar dit kunstwerk van Jan Both en verzucht: ‘Heel mooi! Warm. Maar zo moe als die mensen erop, zo voel ik me vaak ook.’ Ze kijkt me aan met een blik die meer zegt dan duizend woorden. Een blik die meer zegt dan welk kunstwerk dan ook. Dit kunstwerk heeft me nooit meer losgelaten. Elke keer als ik er naar kijk, voel ik weer de warmte, het licht en die vermoeidheid. Elke keer als ik er naar kijk, denk ik aan haar. Aan dat mooie meisje dat me liet beseffen dat het helemaal niet om grootsheid gaat.

Ricky Fox is museumdocent en educator