Alsof hij een bordeel binnenstapte. Dat vond Biagio da Cesena, de ceremoniemeester van Paus Paulus III, toen hij de fresco’s van Michelangelo in de Sixtijnse kapel zag. Net als de paus en de vrome gelovigen nam hij aanstoot aan de vele naakten, de fors geschapen mannen en de rondborstige vrouwen. Er werd dan ook al snel aan eind aan gemaakt. Amper twintig jaar nadat Michelangelo zijn ‘Laatste Oordeel’ schilderde, bedekte Daniele da Volterra de blote piemels bijna allemaal met keurige lendendoekjes.
Sixtijnse Kapel, Vaticaanse musea, Rome.
Niet alleen geschilderde naakten moesten er in de zestiende eeuw overigens aan geloven. Ook veel beelden kregen een verhullend doekje of een vijgenblad. Of, nog drastischer, sommige penissen werden gewoon afgehakt. Ergens in het Vaticaan schijnt nog een kabinet vol geslachtsdelen te liggen … Michelangelo was op er op zijn zachtst gezegd niet blij mee. Hij gaf Da Cesena een bijzondere plaats op zijn ‘Laatste Oordeel’. Rechtsonder in de hel. Als koning Minos met ezelsoren. Zijn piemel is gelukkig bedekt. Maar dan wel door een enorme bijtende slang.
Naakt in de kunst: de discussie is niet nieuw. Het lijntje tussen bewondering en voyeurisme is fragiel. Wat vind jij? Moeten we naakt in de kunst censureren?