Over kunst praten en schrijven is verhalen vertellen. Naar verhalen van anderen luisteren. Kunst roept die dialoog op. Tussen het kunstwerk, de kunstenaar en de toeschouwers. Kijken en praten over kunst verruimt je blik en brengt je op andere ideeën. Je hoort verhalen vanuit verschillende invalshoeken, je ervaart dat je de dingen ook anders kunt zien.
De Nederlandse kunstenares Rineke Dijkstra laat in haar installatie Night Watching zien hoe bezoekers reageren op de Nachtwacht. In een soortgelijk werk, I see a woman crying uit 2009, zie je wat leerlingen zien en denken als ze kijken naar Weeping woman van Picasso.
Pablo Picasso, Weeping woman (1937).
Rineke Dijkstra, I see a woman crying (2009), filmstill
Samen kijken naar een schilderij of beeldhouwwerk, het kan in het museum maar ook gewoon in de klas. Je mag allemaal zeggen wat je ziet. Waaraan je denkt en waarom je dat denkt. Zo leren kinderen al op jonge leeftijd dat een en hetzelfde beeld door klasgenootjes heel anders bekeken kan worden. Ze mogen vragen wat ze willen weten over het werk, of over de kunstenaar. En dan volgt er geen kunsthistorisch antwoord, maar een antwoord dat leerlingen zelf bedenken. Ze merken dat het prima is om verschillende antwoorden te geven, dat het OK is als ze een andere mening hebben.
Kunst gunt je een kijkje in andere tijden, in andere culturen. Kunst spiegelt je eigen ervaring en verbeelding. Discussiëren over wat je ziet en wat je erbij denkt en voelt, geeft je inzicht in de belevingswereld van anderen. Zodat je misschien net iets genuanceerder naar je eigen wereld kunt kijken. Wat mij betreft kunnen we er niet vroeg genoeg mee beginnen.
I see a woman crying zie je hier: https://www.youtube.com/watch?v=Qb9tw8VF-F8
Night Watching is t/m 3 december 2019 te zien in het Rijksmuseum Amsterdam.